آرامگاه بابا رکن الدین مربوط به دوره صفوی است و در اصفهان، در مجموعه تخت فولاد واقع شده است. این آرامگاه از لحاظ نقشه، معماری، جزئیات بنا و گنبد از سایر بناهای موجود در تخت فولاد متمایز و از اهمیت خاصی برخوردار است. یکی از ویژگیهای استثنایی این بنا به کار بردن سمبل های عددی نظیر پنج در نقشه بنا و دوازده در گنبد بنا است که به نظر می‌رسد نشانگر پایبندی و ارادت وی به پنج تن آل عبا (ع) و دوازده امام (ع) باشد. از آنجا که این آرامگاه در فضای بازی قرار دارد و از هر سو نمایان است، همین امر سبب شده که معمار آن از سادگی دیوارهای بلند خارجی با ایجاد طاق نماهای متعدد بکاهد و با افزودن تزئینات کاشی کاری در لچکی های طاق نماهای مزبور، نمای بنا را زیباتر نماید. در ابتدا، در داخل و خارج بنا کاشی کاریهای مینایی عالی وجود داشته که اکنون قسمت عمده آن از بین رفته است. سردر بنا در ضلع شمال شرقی آرامگاه واقع شده است که شامل ایوان بلندی می باشد و همچنین دارای کتیبه ای به خط ثلث سفید بر متن کاشی لاجوردی به قلم محمد صالح اصفهانی خطاط مشهور دوره شاه عباس اول می باشد. این اثر به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.